कविताः किसानको गीत

उसलाई सबेरै उठ्नुछ बिहान सँगै,

र गाउनु छ गीत,

रेट्दै हलो र कोदालो,

चिरिने गरि छाती,

यो धर्तीको ।।

                 

उसलाई रोप्नु छ यीनै काल्नाहरुमा,

रातभरि कोल्टे फेर्दै देखेको सपना,

र उब्जाउनु छ विपना,

भरिने गरि पेट,

यो सिङ्गो पृथ्वीको ।।

 

जसरी झरना बगी रहन्छ भेट्न सागर,

जसरी बतास उडि रहन्छ विलिन भएरै,

जसरी हासी रहन्छ कमल गाडिएरै हिलोमा,

त्येसैगरी,

आँफू हुनुको परिभाषा दिइरहेछ किसान,

बचाएर साराको अस्तित्व ।।

 

उसलाई थाहा छैन,

गीता, कुरान, बाइबलमा के लेखिएको छ ?

के छ ?

धर्म ग्रन्थ र मन्दिरहरुमा ?

उ त हरदम लागिरहन्छ,

पुजा गर्न यही धर्ती,

यसरी कि,

मानौं धर्तीको सान,

किसानले मात्र जोगाउन सक्छ ।

हो,

उ किसान हो,

उसलाई घाम चर्कै मनपर्छ,

बादलको अनुहार कालै मनपर्छ,

खेतभरी भविष्य हरियै फुलेको मनपर्छ ।।

तर

आफ्नो परिश्रमको मुल्य,

नबुझ्ने सरकारको अगाडी,

सधैं दुधको खोलो बगाएर,

धर्ना बस्न उसलाई पटक्कै मनपर्दैन ।।

हरेक वर्ष बजार नपाएर,

खेतमै कुहिरहने बाली देखेर,

जिउँदै मर्न मनपर्दैन उसलाई ।।

 

त्यसैले अचेल,

किसानका हलो–कोदालोले ,

बिर्सदै आएका छन्,

धर्तीको शान बचाउन,

धर्तीलाई मनपर्ने,

गीत गाउन ।।